"I get paid for my American accent"

Time Check: 3:45 PM

Biyernes ngayon. Day-off ko. Wala magawa. Pag ganitong off ko sa work e wala naman ako pinagkakaabalahan masyado. Facebook. Mafia Wars. Magsalsal. Manood ng mga movies na na-download ko. Same old shit. Minsan shot with tropa. Pero mostly sa bahay lang. Sawa nako sa gimik kase. Pakiramdam ko e gradweyt nako dun. Bukod sa nanghihinayang ako sa gagastusin ko sa alak, e lalo pa tuloy lumalaki tong tiyan kong bondat na. haha.

I work mostly at night. Graveyard. Sa madaling salita, call center. Ok naman e. Minsan may konting panghihinayang lang. Licensed ECE ako. Mga kabatch ko asensado na yung iba. Napapractice nila profession namin. Mas malaki sweldo. Mas maraming opportunities na nakalaan kasi the more experience you gain sa profession namin e more chances of getting a job from refutable companies. Ako, call center agent. 3 years na. Kung pa'no ko nagsimula, ganon pa din ngayon. Stuck? Siguro. Masaya naman e. Ok naman yung pay. Kaso pa'no yung pinag-aralan ko? Sayang naman... :(

After ko pumasa ng board exams, ni sa hinagap, di ko naisip na mapapadpad ako ng BPO industry. Nangarap din naman ako na makapagtrabaho na dapat e related sa course ko. Dami ko inaplayang companies; Cavite, Makati, Manila, Parañaque, etc..

Kaso minalas e. Bagsak sa interview, bagsak sa exam na pagkahirap-hirap, at kung anu-ano pang shit.

E mga kasabayan mo nag-aaply mula sa mga bigating schools.'Di naman sa minamaliit ko ang aking alma mater. E sa ganon talaga ang kalakaran ngayon e. Mas bigating school, mas malaki chance na makuha sa work. Parang sa raffle lang yan, "the more entries you send, the more chances of winning"! hehe.

After 2 months na job-hunting, naisipan ko muna magpahinga. Stay muna sa bahay. Tulog. Lamon. Gala. Tambay. Nagmuni-muni. Nag-iisip ng bagong strategy para makakuha ng magandang work.

Eto na. Habang nasa kasarapan ng pagtatambay, may dumalaw na mga dating kaklase sa highschool. Cool. So kamustahan, inuman ng konte, kwentuhan. Napadpad ang usapan sa job-hunting. 'Yung dalawa kasi dun, nabanggit na mag-aaply daw sila sa may call center sa clarkfield kinabukasan at niyaya ako na sumama. Arte ko pa nung una. Ayoko sumama. Duh! Licensed ECE ako tapos call center?! No way! Ayun. Kinabukasan, sumama ako! haha.

Edi yun. Sabi ko, subok lang to. Aga namin. 8AM andun na kami. Pagdating dun sabi ko, "shit! dami namin nag-aaply"! For sure aabutin kami ng gabi dito. Bahala na sabi ko sa isip ko. Isa-isa na kami tinatawag. Initial Interview. Nauna ko natawag sa dalawang tropa ko. After 10mins, natapos nako. Ayun, natapos na din yung 2 ko pa kasama. Siguro after 15 mins pa pagkatapos nila, ina-announce na yung mga pumasa sa initial interview. Natawag ako. Nice. Yung dalawa kong kasama, hinde. Patay! Pa'no to sabi ko, ayoko naman maiwan mag-isa dun. Kaya mo yan sabi nila, at kung anu-ano pang kagaguhang pampalakas ng loob sinabi nila. Ayun, umuwi na sila. Naiwan ako. Sumunod na exam, then language interview, then final interview. Nairaos ko naman. Bandang 6PM tapos nako. Eh thursday yon. Kinabukasan Medical na agad. Monday training na agad. Shet, ganito ba talaga sa call center sabi ko na naman sa isip ko! Lahat quickie! hehe!

At dun na nagsimula aking ang call center career! I was hired july 2, 2007. Awa ng Diyos, hanggang ngayon andun pa din ako. Nag-apply pa din naman ako ng ibang work na related sa curse course ko. Kaso malas talaga e. Siguro destiny ko talaga mag-"thank you for calling" habambuhay. At least may trabaho. Yung iba nga diyan, wala. Swerte pa din kahit papano. Thank you Lord!

Masaya naman buhay sa call center e. Sasagot ka lang ng tawag. Tawag ng mga bobo at tangang customers. Uupo ka lang at mag-"thank you for calling" buong shift. 9 hours a day. 5 days a week. Isa pang gusto ko sa work ko e madaming petiks! haha! 'Di naman kasi kami queueing kumapara sa ibang accounts. Pag tech support kasi medyo relax lang. Konti yung calls pero madami yung agents. haha! Eto pa masarap sa callcenter, ang napakadaming inuman sessions! Ewan ko ba, lahat halos ata ng mag nagtatrabaho sa call center e lasenggo't lasengga. At sunog-baga! Haha!

Sabi nga sa kanta nga Cambio:

I’ll be at the call center
Until something better
Comes along my way
It’s been a long long day
Hey, hey

So, There. Wala na'ko maisip e.

Basta ang  importante, makuntento tayo kung anong meron tayo!

Learn to cherish and treasure what you have now. You'll never know kung kelan babawiin sa'yo yan ng nasa taas. Sige ka. hehe. 

Chill!!!

Time Check: 5:04 PM

Subok Lang!

Time check: 11:14 PM 

Another boring night. Wala magawa kaya naisipan ko na lang magblog. Ok na sana eh. Ganado gumawa ng blog kaso wala ako maisip na topic. Since first post naman to, ramdom thoughts na lang. Kung ano maisip, yun na yun. Hehe.

Kanina lang, nagbabrowse-browse ako sa isang forum. May natisod ako na medyo nakarelate ako.

Sabi niya,

"Sometimes, you are most ready when you think you are not. Some situations will force you to be at your best."

Madalas mangyari sa'kin to. 'Yung tipong urong-sulong ka. Itutuloy ba o hinde. Sayang naman kung hinde. 

Parang nung paggraduate ko nung highschool tapos namimili ako ng course na kukunin sa college. Accountancy ba o Engineering? Torn between two courses. (parang kanta lang? hehe.)

Eh since may pagkamayabang ako at alam ko na "mani" lang sa akin ang math nung panahon na yon, nag Eng-Eng ako. Tsaka para medyo may angas ng konte kasi sa batch namen, konti lang kami naligaw ng landas sa Engineering. Haha. ECE kinuha ko.

At dun na nagsimula and kalbaryo. haha.

Back subjects.

Na-addict pa sa counter-strike.

Minsan wala na ngang pambayad ng tuition, nangungupit pa! lol!

Miscellaneous fees, Lab fees, etc.

Kinaibigan ko na lahat ng pwedeng kaibiganin para pumasa.

Kailangan e. Kasi kung magshift ako ng ibang course, panibagong gastos na naman.

Kailangan ko grumadweyt kasi sayang binabayad ni erpats. Magdamagan kung pumasada si erpats non, may ma-allowance lang ako at isa kong kapatid na college din.

Awa ng Diyos, at ng ilang mga mababait kong kaklase na nagpakopya sa'ken, ng ilang red horse na naubos sa loob ng 6 years(eh 5 year course lang ang ECE, haha), grumadweyt naman ako. At least nagbunga lahat ng paghihirap ko noon at halos mabali na leeg ko kakakopya para pumasa.

Eto na, after graduation, syempre sayang naman kung di ako magboboard exam.

Kaso, walang budget.

Eto na.

A month after graduation(May), may kamag-anak na bumisita sa bahay.

Tita ko. Kapatid ni erpats. Nasa Abroad ang asawa.

Tinanong ako kung ano balak ko.

Sabi ko pahinga ng konte tapos hanap nako work.

Inoffer ako na sasagutin niya gastos sa board exam(that includes bayad sa review center, board & lodging, weekly allowance, and other miscellaneous fees) kasi sayang naman daw pinag-aralan ko.

Syempre payag agad ako. Kaso naisip ko, kaya ko ba to?

"Sometimes, you are most ready when you think you are not. Some situations will force you to be at your best."

Sa madaling sabi, after a week, lumuwas nako ng manila. nag-enroll sa review center(PERC-DC; libreng advertisement, hehe), Nakidorm sa kapatid ng tropa ko na nagrereview naman for CPA board exams. Ayun.

Eto pa. Nung grumadweyt ako, wala ako masyado kakilala sa mga kasabay ko nagmartsa kasi ahead ako sa kanila ng 1 year. So wala akong ka-close. Oo na. Loner. haha.

Dun sa dorm na tinuluyan ko, 7 kami sa kwarto(Imaginin mo, para kaming sardinas! haha). Malaki naman yung room, may apat na double deck na kama, may cabinet na lalagyan ng gamit namin. Yung 3 na  kasama namin, ilokano, reviewing for CPA board exams. Yung 3 pa, kasama yung  kapatid ng tropa ko, kapampangan, reviewing for CPA board exams din. Ako, for ECE board exams. Outcast.

So nagstart na review. 3 days a week lang yung review, every other day.

First two months. Lakwatsa.

Nilibot ko ang Manila.

Pangarap ko nun sumakay ng LRT. Pumunta ng MOA. Divisoria. Gumimik sa baywalk. Malate. natupad.

Saya.

Halos 6 months yung review. Nagstart ng May 15.

Routine ko noon e review center. dorm. tulog.

Kinabukasan, lakwatsa.

So monday to friday ganon ginagawa ko. Every two weeks uwi ng Pampanga.

Pag sa pampanga, inuman naman inaatupag ko. hehe.

Since ako lang ECE sa room namen, lagi ako mag-isa kung mag-review. Nagbabasa mag-isa.

Sila, nagtatanungan, nagseshare ng mga alam nila na di alam ng iba.

Ako wala. Solo flight. Kung ano lang meron ako at kung ano lang alam ko, yun na yun.

Kawawa. hehe.

2 months before board exam, ayun, naramdaman ko na yung pressure.

Naisip ko na pag di ko pinagbutihan to, wala na. Last chance na'to.

Wala ng Take 2. Wala na mag-iisponsor.

Dun ko naranasan matulog ng katabi mga libro, notes, review materials ko.

Ayun na. Basa, kain, ligo, tulog na lang ginagawa ko.

Every Thursday, simba sa St. Jude.

Every Sunday, simba dun sa may isa pang chapel malapit sa dorm.

Simba din sa Quiapo tsaka Baclaran.

Yun yung time na masasabi kong pinaka-peak ng katalinuhan ko. haha.

Pramis. Almost lahat ng formula sa Math, Geometry, Physics, etc., kabisado ko!

Almost lahat ng importanteng terms sa Electronics at Communications alam ko.

Sobrang taas ng confidence ko nun na papasa ako.

2 days yung exam.

1st day Math at Electronics. 2nd day yung Comms.

1 day before board exam maaga ako nagising.

Di nako nagreview.

Relax na lang.

Nag-ayos ng gamit kasi after board exam tapos na kontrata ko sa dorm. Uwi na ng Pampanga.

Kumain ng masarap. Nakipagkwentuhan. Nood TV.

8PM tulog nako. Gising ng 4AM.

Edi yun na. Tapos na exam. After nung Comms, sobrang ang positive ng feeling ko na papasa ako.

Di sa nagyayabang ako pero nakuha ko yung 3 subjects. Yabang!!! hehe.

Last day sa dorm, inuman.

Kinabukasan, alsa-balutan na at uwi na ng Pampanga.

After 3 days, lumabas na results.

Pasado ako. Di nako nabigla. haha!

Ayun.

"Sometimes, you are most ready when you think you are not. Some situations will force you to be at your best."

After nangyari lahat ng 'to, na-realize ko na ang isang tao, kung gugustuhin lang niya, halos lahat ay posible. 

Ang determinasyon, dagdagan mo ng sipag, tiyaga, at pananampalataya sa taas, ay magbubunga ng kaiga-igayang resulta.

If there is a will, there is a way, ika nga.

Parang itong pagbablog ko ngayon. Antagal ko na gusto gawin to. Eversince naging aware ako sa blog eh gusto ko meron akong blogsite. Online Journal. Outlet. Something na pwede kong paglabasan ng aking mga ideya at kaisipang makamundo makabuluhan. Sana tuluy-tuloy na'to.

P.S.: ikaw na bahala mag-isip kung blog ba talaga 'to o storytelling lang. haha!

Time Check: 12:30 AM